Taart! en schuldgevoel…

Kom je, er is taart!

Mijn collega staat verwachtingsvol in de deuropening. Ze is jarig en alle collega’s doen samen koffie. Natuurlijk kom ik ook.

Er prijken allerlei zelfgebakken gebakjes en een appeltaart op tafel en een spuitbus met slagroom wordt driftig heen en weer geschud.

Daar gaan we, taart…
Net nu ik zo lekker bezig ben met mijn dieet.

Wat zal ik doen?
Neem ik een stukje?
Ik zou het niet moeten doen...

Ik voel me min of meer verplicht. Mijn collega kennende heeft ze de hele avond staan bakken.

Oh hemel, hoe sla ik mij door dit debacle heen?
Met in mijn achterhoofd dat ik net weer lekker on track ben met mijn gezonde leefstijl en dieet, lees, al drie dagen niet gesnoept heb, draait mijn hoofd op volle toeren. De gekste smoesjes passeren de revue

Als ik nu taart neem, lunch ik gewoon straks niet. Flauwekul natuurlijk allemaal

Ah joh, ik eet vanavond een lichte maaltijd, een groentesoepje, dan kan het wel. Jeetje Guus, neem nou gewoon een taartje en dan geniet je er extra veel van. En dan eet je straks wat minder.

Je zou toch ook naar de sportschool gaan vanavond, dan komt het wel goed toch? En het ruikt wel echt erg lekker. Ik heb gisteren ook die chocolaatjes niet genomen. Nee, ik kan dit beter ook niet doen…

Overstag

En dan ga ik overstag en pak een heerlijk zoet uitziend taartje van de schaal. Ik hou de slagroombus er nog schuin naast en een flinke dot witte zaligheid schuimt op. Want als je zondigt moet je het goed doen hé.

Ik ga zitten met een dikke smile op mijn gezicht en hap en hap en hap. Het bordje is schoon leeg.

Nog voor stuk taart helemaal op is voel ik me al een stuk minder tevreden.

Natuurlijk had ik tegen lunchtijd enorme trek en at ik al mijn meegebrachte broodjes gewoon op. Later in de middag vielen ook de dropjes uit het potje op mijn bureau mij ten prooi, de dag was toch al verpest.

Het schuldgevoel over mijn gedrag vandaag zit inmiddels diepgeworteld in mijn gedachten maar ik negeer het vakkundig.

Ik doe nog een flauwe poging om tegen mezelf te zeggen dat ik echt naar de sportschool ga vanavond voor de groepsles steps. Al weet ik van tevoren dat dit er helemaal niet van gaat komen.

Dan is ze daar, mijn innerlijke criticus is gearriveerd.

Ken je haar? Zij zit bij mij aan het stuur. Altijd. Iedere godganse dag kwel ik mijzelf bewust met allerhande bekritiserende gedachten. Over letterlijk alles wat ik doe en vooral laat, heb ik commentaar op mijzelf.

Ben ik dan echt zo’n mislukkeling?

Natuurlijk niet! Ik doe geweldige dingen. Ik ben echt goed in wat ik doe en anderen bevestigen dit. Maar de enige van wie ik het zou moeten horen ben ik zelf en juist dit stemmetje blijft stil. De oorverdovende schuldbewuste gedachten blijven de hele dag in mijn hoofd rondspoken. Je had het niet moeten doen!

Wanneer ik thuiskom ben ik moe, nog niet eens fysiek, maar mentaal helemaal moegestreden van het gevecht met mijzelf. Ik ben alleen thuis dus besluit ik tosti’s te maken.

Van de stress eet ik 4 tosti’s.

Ik plof voor de televisie. Natuurlijk kan de sportles me gestolen worden en ik nestel me diep op de bank.

Mijn gedachten zijn opnieuw bij dat stuk taart met slagroom en bij wat ik de rest van de dag allemaal gegeten heb en hoe ik mezelf weer teleurgesteld heb met het niet doen van wat ik oh zo stellig van plan was.

Mijn manier om met alle negatieve gedachten en onzichtbare stress om te gaan is “over-eten”

Zelfkritiek. De meeste gedachten duw ik weg, onder het klepje, diep verstopt daar waar het geen pijn kan doen. Ik ben de hele dag in strijd met mezelf geweest en rond tien uur stap ik emotioneel zwaar vermoeid mijn bed in. Ik beloof mijzelf nog maar weer eens het morgen beter te doen.

Klaar nu!

Het is te gek voor woorden dat vanaf het moment dat de taart en ik elkaar in het oog kregen, het eten hiervan de rode draad in mijn gedachten was.

Mijn hoofd regeert en vergeeft niet snel. Zelfs in de dagen na het taartje-eten blijft het schuldgevoel sluimeren. Ik word er moedeloos van. Dit werkt als een behoorlijk neerwaartse spiraal. Mijn afvalpoging zeg ik vaarwel. Ik gooi de handdoek voor de zoveelste keer in de ring.

Dit moet anders. Ik verdien meer dan dit!

Ik gooi het roer om. Ik zoek hulp. Na een aantal intensieve jaren met vooral veel praten met coaches, lukt het me om in te zien dat mijn zelfkritiek is ook maar een mening is.

Een gedachte gevormd ingegeven door denkbeelden van vroeger, van anderen, van buitenaf. Ik luister ernaar en denk er dan over na. Pas daarna besluit ik wat ik er mee ga doen.

Omdat ik zo blij ben met wat mijn eigen traject mij gebracht heeft deel ik deze kennis met anderen die net als ik al jaren tegen hun overgewicht vechten.

Herken jij dit?

Denk je dat ik jou kan helpen? Bel me dan, neem contact met me op. We kunnen even rustig kennismaken en je krijgt de gelegenheid je verhaal te doen. Om te zien of mijn coaching iets voor je is. Gratis en vrijblijvend natuurlijk. Bel je me? Vul anders dit formulier in, dan neem ik contact met je op: